bir zamanlar dışsalı içselleştirdim ve
ödülüm huzuru dışarıda aramanın dayanılmaz sıkıntısıydı
şimdiyse reddetmenin hafif memnuniyetiyle
—hafızam yanıltma beni—
bozguncu aksiliklerden unutkanlık tahtları kurdum
tahtta oturan hiç kimse yok, her şey mükemmel
—yokluğun var edici mükemmelliği—
bizler farklı köşelerdeyiz ancak,
düşünce,
birlikte kaldırıyoruz kadehleri öldürülen günler şerefine
birlikte tekerliyoruz hep aynı tekinsiz tekerlemeyi:
“bedeni düşünceyle eriyedursun,
erirken kristalleşmeyi düşünür,
düşünmemeyi düşünürken düşünür,
düşündükçe üşütür,
düşünme dönüşüme dönüşmedikçe,
düşünmeyi düşünmez olur düşünür.”
Dört Köşe Yontuldu
