Dolu görünse de ardında bir boşluk saklar yaşam
Boşluklarsa boğazına kadar doludur paklar yaşamı
Bundandır konuşmalar bir yere varamadan tükenir
Kelimeler eskir eskitir dili zaman
Dil varlığın yuvası değil esareti
Şairlerin de sorunu esaretle
Kendileriyle
Kendine mıhlanmış şair memnundur ya halinden
Mutlu olsa ne olur olmasa ne olur
Heyhat hayatın absürtlüğü kendini açığa çıkarır
Hep saklanmaz oyukta kelimelerin ardında
O açıktan başlar düşüş ivmelenir
Önce anıları aşındırır sonra zamanı
Zaman aşımı
Düşünce şair ağırlaşır ya gövdesi
Düşse ne olur düşmese ne olur
Düşmese bir ağırlığı kalmayacak sanki
Gökteki yıldızları ilk kez görür gibi
Öyle saf öyle sevinçli alengirli
Bilinmezliklerinden çekilmiş bir sınırın içinde olduğunu bilmez ki
Sıkışıp kalmıştır şair kanatlarının arasında
Huzurla dolanamaz kırlarda uçamaz uçurumlardan
Düşse uçamayanlara bir armağan sanki