Adımlarım kaldırımı delip geçerken açtığım yarıklardan odama düşüyorum. İçimde bütün anlamları toplamanın ağırlığıyla yürürken odama düşüyorum.
Saçlarıma aklar düşerken, iki anlamda da. Ağzımdan çıkan dumanlar eşliğinde, iki anlamda da. Bu soğuğa karşı aşırı samimiyetim merak edilecek bir şey değil. Ben de soğuğum, iki anlamda da.
Sanki bir sonuca varacakmış gibi uğraşmalarımı izliyor musun hala?
Bildiğimi sandığım şeyleri göstermeme izin veriyor musun zihnime konuk olup?
Yok olup gitmelerim bir telaş yaratıyor mu halen?
Genelde cevabını bildiğim soruları yöneltmeyi severim ben, ben de pek sevmedim bu soruları.
Boşlukta süzülen düşünceler safi müsriflik.
Artık bir anlatılmak istenen yok, bütün anlamları ben çaldım.
Güneş ve ay aynı anda gökyüzünde bir akşam üstü, bir akşamüstü kadar huzurlar benimdir; huzursuzsun çünkü bütün huzurları ben çaldım.
Yakacak ve yıkacak bir şeyler arayan gözlerinle, tutacak ve bırakmayacak ellerinle, gömecek ve çıkartacak zihninle; pek çelişkilisin çünkü bütün mantığı ben çaldım ve mirasım tutarsızlık.
Sana verebileceğim bir zarar yok bende, almak istediklerin senindir zaten sözüme karşılık sahip olduğum her şeyin yarısını istemiştin. Doğrular benim yanlışlar senin, kısaca varlığım benim yokluğum senindir.
Daha yaşamaya karşı kazandığın bağışıklığın delinmedi bile, delirmedin bile.
Hitapları ters çevirelim hadi, biraz da şu namlular bana dönsün.
Her şeyi olduğu gibi görmemeli, kaldırımlar sabit değildir aslen gidiyorlar bir yerlere. Gökyüzü şehirleri geziyor ve ben uyuyamıyorum.
Saatin kaç olduğu pek önem arz etmeyen bir kentte yetişecek bir yer olmaması şaşılacak bir şey değil.
Yetişilecek bir hayata karşı geç kaldım deyip eve dönenleri dikkatle izle, şaşırmalarını yitir sende.
Ben pek uzaklaşmam gölgemden, karanlığın resmi ve yalnızlığın tanımını peşimden sürüklemem.
Peki insanlar kendinden neden uzaklaşır?
Böyle de olmuyor, toplayıp yakalım hitapları.
Dengele ve hizala benimle. İdol ufuk çizgisi, dengele; artık dümdüz.
Hizala şimdi, dudaklarını ve hatta gözlerini, artık dümdüz.
Kapat kulaklarını duyma anlama ve düşünme, artık dümdüz.
Sıra bedende, dengele ve hizala, uzan ve uyuyama; salağa yattığından.
Tüm bunlar basit hurafeler, denge bir illüzyon ve zihnen uyumamak bi’ imtiyazdır.